در پیوند ناگسستنی عشق، رنجش یار چون زخمی بر جان عاشق می‌نشیند، گویی تَرَکی در آینه‌ی هستی او پدید می‌آید. تحمل دیدن آزردگی یار، رنجِ جان‌گزایی است که شکیبایی عاشقان راستین را به بوته آزمایش می‌گذارد.عاشقِ واقعی، تابِ دیدن لحظه‌ای آزردگی یار را ندارد. گویی هر ثانیه که می‌گذرد، تیری از جنسِ غم بر قلبش می‌نشیند و او را به سوی عذرخواهی و التیام دل یار رهنمون می‌شود. این شتاب نه از سرِ ضعف، که از ژرفای عشق و دلدادگی سرچشمه می‌گیرد. عاشقِ واقعی، یار را آیینه‌ی هستی خود می‌بیند و رنجِ او را رنجِ خویش می‌پندارد.اما چه بسا که غرور و خودخواهی، مانع از عذرخواهی و دلجویی شود. اینان که در تاریکی غرور گرفتار آمده‌اند، از دیدن اشک‌های یار نیز متأثر نمی‌شوند و رنجِ او را بهایِ حفظِ غرورِ خویش می‌دانند. غافل از آنکه عشق در وادی تواضع و فروتنی معنا می‌یابد و غرور، سدی بلند در برابرِ عشق حقیقی است.و در این میان، آنان که در قفسِ بی‌تفاوتی گرفتارند، از رنجِ یار بی‌خبر می‌مانند. گویی رگ‌های عاطفی‌شان منجمد شده و نغمه‌های عشق در گوشِ جانشان طنین نمی‌اندازد. اینان که در تاریکیِ بی‌عاطفگی غرق شده‌اند، نه از شادی یار شاد می‌شوند و نه از غم او اندوهگین. عشق برایشان مفهومی غریب و ناآشناست.پس بیایید در پرتو عشق، غبارِ غرور و بی‌تفاوتی را از آینه‌ی دل بزُداییم و با شکیبایی و فروتنی، مرهمِ رنج‌های یار باشیم. به یاد داشته باشیم که عشق، گلی ظریف و لطیف است که در بوستانِ صبر و گذشت شکوفا می‌شود و از نسیمِ غرور و بی‌عاطفگی پژمرده خواهد شد.و اما در پاسخ به پرسش شما:میزان تحمل رنجش یار، در عاشقان متفاوت است. این امر به عواملی چون عمق عشق، شخصیت فرد، و نوع رنجش بستگی دارد. عاشقِ شیدا: که تمام وجودش وقف عشق یار شده است، در برابرِ هر لحظه‌ی آزردگی او تاب و توان ندارد و به سرعت در پی جلب رضایت و دلجویی برمی‌آید. عاشقِ عاقل: که در کنار عشق، عقل و منطق را نیز در نظر می‌گیرد، ابتدا به بررسی ریشه‌های رنجش می‌پردازد و در صورتِ مقصر بودن، با فروتنی عذرخواهی می‌کند و در غیر این صورت، با صبر و حوصله به یار یاری می‌رساند تا از رنجش خود رهایی یابد. عاشقِ سرد و بی‌روح: که در قفسِ بی‌تفاوتی گرفتار است، از رنجش یار بی‌خبر می‌ماند و یا به آن اهمیتی نمی‌دهد.در نهایت، آنچه اهمیت دارد، صداقت و عمق عشق در وجود ماست. اگر عشقمان حقیقی و عمیق باشد، بی‌شک در برابرِ رنجش یار بی‌تفاوت نخواهیم ماند و با صبر و شکیبایی، در پی التیام زخم‌های او خواهیم بود.به امید روزی که عشق در قلب‌هایمان ریشه دواند و تار و پود وجودمان را به یکدیگر پیوند دهد.
